Postawy rodzicielskie mają głęboki wpływ na rozwój dzieci. W rzeczywistości badania wykazały, że relacje między rodzicami a ich dziećmi mogą odgrywać zasadniczą rolę w określaniu sposobu ich dorastania i rozwoju. Od urodzenia do okresu dojrzewania postawy rodzicielskie mogą wpływać na emocjonalny, fizyczny, poznawczy i społeczny rozwój dziecka.
Model autorytarny
Jest to styl wychowania, w którym ceni się posłuszeństwo i uległość wobec autorytetu. Ten styl rodzicielstwa może obniżać samoocenę dziecka i powodować trudności w tworzeniu związków. Mały człowiek może rzadziej wyrażać własne zdanie lub uczucia, co prowadzi do poczucia nadmiernej bezsilności. Taka postawa rodziców wobec dziecka może prowadzić do trudności w rozwijaniu umiejętności niezbędnych do osiągnięcia sukcesu w dorosłym życiu. Ponadto, jeśli opiekun nie zapewni odpowiednich granic lub wskazówek, maluch może w późniejszym okresie życia buntować się przeciwko opiekunom. Dlatego ważne jest, aby rodzice znaleźli równowagę między stawianiem rozsądnych oczekiwań a zapewnianiem ciepła i wsparcia.
Wpływ na dziecko rodziców permisywnych
Rodzice permisywni często nie stawiają granic i dają niewiele wskazówek, pozwalając swoim dzieciom na podejmowanie decyzji bez konsekwencji. W rezultacie dzieci te mogą czuć, że ich opinie są cenione. Jednak bez jasnych zasad i oczekiwań dzieci mogą mieć trudności z wyznaczaniem sobie celów lub rozwijaniem samodyscypliny. Mogą też mieć problemy z kontrolowaniem impulsów i odpowiednim reagowaniem w różnych sytuacjach społecznych. W późniejszym czasie nastolatek nie będzie słuchał żadnej rady ani polecenia rodziców, ponieważ będzie pewne, że zawsze zostanie wyrażona akceptacja. Dziecko wychowane w ten sposób wyróżnia się cechami takimi jak nadmierna swoboda, niska uczuciowość. Człowiek dorosły jest niezdolny do nawiązywania trwałych więzi może mieć słabszy kontakt z dzieckiem i swoją przyszłą rodziną.
Rodzicielstwo autorytatywne – postawa pomiędzy dobrem a złem
Autorytatywne rodzicielstwo jest stylem wychowawczym, który skupia się na dostarczaniu jasnych oczekiwań, jednocześnie pozwalając dzieciom na wyrażanie siebie. Dąży do stworzenia atmosfery szacunku i współpracy między rodzicami i dziećmi. Ten styl wychowania podkreśla znaczenie ustalania granic, zaspokajania potrzeb dziecka i zapewniania konsekwentnej dyscypliny. Egzekwując zasady, wyciągając stanowcze, ale sprawiedliwe konsekwencje i zachęcając do otwartej komunikacji, autorytatywni rodzice mogą pomóc swoim dzieciom rozwinąć samodyscyplinę i niezależność. Nie jest to postawa nadmiernie chroniąca dziecko, ale dająca mu zarówno ochronę jak i przestrzeń. Autorytatywne rodzicielstwo równoważy potrzebę struktury z potrzebą autonomii, tworząc atmosferę zaufania między rodzicem a dzieckiem. Dziecko wychowane w ten sposób cechuje dojrzałość, postawa unikająca konfliktów, poczucie własnej wartości i nawiązywanie trwałych więzi.
Rodzice niezaangażowani – wady i zalety
Niezaangażowane rodzicielstwo to postawa, której rodzice nie interesują się życiem swoich podopiecznych. Dorośli wolą być bardziej skupieni na własnych działaniach lub karierze. Chociaż takie podejście może mieć zalety, takie jak umożliwienie dzieciom kształtowania niezależności i samowystarczalności, może mieć też pewne wady. Na przykład dzieciom, które nie mają przewodnictwa aktywnie zaangażowanego rodzica, może brakować struktury i dyscypliny, co prowadzi do niewłaściwego zachowania i podejmowania złych decyzji. Ponadto, bez zaangażowania rodziców w ich życie, dzieci mogą mieć problemy z tworzeniem zdrowych relacji i rozwijaniem poczucia bezpieczeństwa i przynależności. Ostatecznie ważne jest, aby rodzice zapewniali odpowiednią ilość miłości i wskazówek, jednocześnie dając dzieciom możliwość popełniania błędów i samodzielnego rozwoju.
Każdy z tych stylów wychowawczych ma swoje wady i zalety, dlatego ważne jest, aby rodzice zastanowili się, które podejście jest najlepsze dla ich rodziny. Ważne jest również, aby zauważyć, że żaden styl rodzicielski nie jest „dobry” lub „zły” – chodzi raczej o znalezienie tego, co działa najlepiej dla rodziny i poszczególnych dzieci. Najważniejsza jest akceptacja dziecka, współdziałanie w jego wychowaniu i uczuciowe podejście do malucha.